Heel mijn leven was ik mij bewust dat ik anders was dan anderen : Ik kreeg zoveel gevoelens en emoties te verwerken die anderen uitstraalden dat ik er steeds moe door werd . Het ergste vond ik het verdriet dat ik bij mensen voelde en het dubbel moest verwerken alsof het mijn eigen verdriet was . Nooit heb ik er met iemand durven over spreken - uit schrik als abnormaal over te komen . Het sterven van een persoon heeft mij nooit teruggehouden om deze te begeleiden in hun laatste uren - want de emoties die je dan binnenkrijgt zijn onvergetelijk . Ik voelde mij steeds rustig worden als ik hun gevoelens van - bij sommigen gelukzalig omdat ze konden gaan - bij anderen angst voor het onbekende - tot dankbaarheid dat ik er was - om ze dan stil te zien vertrekken terwijl ik al pratend hun hand vasthield -om dan zelf met een tevreden gevoel iemand in zijn of haar laatste uren - gelukkig gemaakt te hebben en naar huis terug te gaan . Bij mij HSP-er is spreken de enige manier om mezelf rustig te maken , doch niet iedereen staat open om onze ingesteldheid . Zo lieve Femke : herken ik mij in alles wat jij schrijft en ik gelezen heb , daarvoor mijn dank - want ik dacht vroeger dat ik de enige was die deze gevoelens en gedachten had - en voelde mij in zekere zin alleen .
Bekijk reacties
Beste Femke :
Heel mijn leven was ik mij bewust dat ik anders was dan anderen : Ik kreeg zoveel gevoelens en emoties te verwerken die anderen uitstraalden dat ik er steeds moe door werd . Het ergste vond ik het verdriet dat ik bij mensen voelde en het dubbel moest verwerken alsof het mijn eigen verdriet was . Nooit heb ik er met iemand durven over spreken - uit schrik als abnormaal over te komen . Het sterven van een persoon heeft mij nooit teruggehouden om deze te begeleiden in hun laatste uren - want de emoties die je dan binnenkrijgt zijn onvergetelijk . Ik voelde mij steeds rustig worden als ik hun gevoelens van - bij sommigen gelukzalig omdat ze konden gaan - bij anderen angst voor het onbekende - tot dankbaarheid dat ik er was - om ze dan stil te zien vertrekken terwijl ik al pratend hun hand vasthield -om dan zelf met een tevreden gevoel iemand in zijn of haar laatste uren - gelukkig gemaakt te hebben en naar huis terug te gaan . Bij mij HSP-er is spreken de enige manier om mezelf rustig te maken , doch niet iedereen staat open om onze ingesteldheid . Zo lieve Femke : herken ik mij in alles wat jij schrijft en ik gelezen heb , daarvoor mijn dank - want ik dacht vroeger dat ik de enige was die deze gevoelens en gedachten had - en voelde mij in zekere zin alleen .
Vriendelijke groetjes . Rita
Beste Rita,
Graag gedaan